Implementatie van de herziene Aandeelhoudersrichtlijn: het bezoldigingsbeleid
In paragraaf 2 besteedt hij aandacht aan de wijzigingen rondom de vaststelling van het beleid, waarbij hij ingaat op de bindende stem van de algemene vergadering, wanneer het beleid ter vaststelling moet worden voorgelegd, het vereiste om het beleid vast te stellen met een drievierdemeerderheid, het eigenstandige adviesrecht van de ondernemingsraad, de verplichting voor een or-commissaris om zitting te nemen in de remuneratiecommissie en de vraag wat rechtens is wanneer een geldig bezoldigingsbeleid ontbreekt. Vervolgens bespreekt de auteur in paragraaf 3 de beperkte ruimte om van het beleid af te wijken. In paragraaf 4 worden drie vereisten die worden gesteld aan de inhoud van het bezoldigingsbeleid er uitgelicht, waarna in paragraaf 5 nader wordt ingegaan op de verplichting om het beleid te publiceren. De verplichting om (ook) een bezoldigingsbeleid te hebben voor commissarissen wordt besproken in paragraaf 6. Lokin sluit de bijdrage af met paragraaf 7 waarin hij bekijkt of de implementatie daadwerkelijk, in lijn met de gedachte die ten grondslag ligt aan de richtlijn, de positie van de aandeelhouders verbetert. Lokin concludeert dat daarvan slechts in beperkte mate sprake is. Enigszins ironisch kan zelfs worden vastgesteld dat de poging van de Europese wetgever om de betrokkenheid van aandeelhouders te vergroten op het gebied van topbeloningen, in Nederland voornamelijk heeft geresulteerd in een verbetering van de positie van de werknemers.
Deze bijdrage is gepubliceerd in Ondernemingsrecht 2019/ 159.
