Door de bomen het bos niet meer zien
Vleermuizenonderzoek legt isolatie van huizen deels lam,Deze pad zorgt ervoor dat de bouw van een hele woonwijk meteen is stopgezet, en Bouwwereld laakt uitspraak stikstof: Nederland gaat ‘op slot’. Dit zijn een paar krantenkoppen van de afgelopen periode naar aanleiding van bestuursrechtelijke geschillen. Het omgevingsrecht is boeiend omdat er (bijna) altijd sprake is van botsende belangen, maar het verenigen van alle belangen lijkt steeds moeizamer te gaan. Nimby is van alle tijden, maar viert nu hoogtijdagen, getuige een andere krantenkop: “ Ze zijn voorstanders van windmolens. Maar toch niet zo dichtbij de Amsterdamse woonwijk IJburg.”
Is er door de versnippering in (sectorale) regelgeving voldoende overzichtbij de wetgever? Is bijvoorbeeld bewust bij de vaststelling van de Europese Habitatrichtlijn in 1992 bedacht dat tijdelijke stikstofdeposities van bouwprojecten individueel getoetst moeten gaan worden? Overzien we nu alle implicaties van de voorgestelde Europese verordening Natuurherstel die zorgt dat ook buiten de grenzen van de aangewezen Natura 2000- gebieden geen verslechtering van de staat van de natuur mag plaatsvinden? En kan er dan voldoende overzicht bij de burger worden verwacht, en acceptatie en inzichtelijkheid van de regels?
De Omgevingswet is een verdere stap van sectorale toetsing naar integrale afweging. De hiervoor genoemde voorbeelden vloeien echter voort uit Europese regels en veranderen dan ook niet in die wet.
Auteur: A. Collignon
Bron: BR 2023/72
Publicatiedatum: November 2023
