Besluit aanwijzing OOB's
Op dit moment kwalificeren alleen nog (bepaalde) beursgenoteerde vennootschappen, verzekeraars en banken als zogenoemde organisaties van openbaar belang (‘OOB’). Vanaf 1 januari 2020 zullen ook bepaalde categorieën woningcorporaties, netbeheerders, pensioenfondsen en instellingen voor het wetenschapsbeleid als OOB komen te kwalificeren. Dat is het gevolg van de inwerkingtreding van het Besluit aanwijzing organisaties van openbaar belang (het ‘Besluit’) per die datum.
Het OOB-begrip is door de Europese wetgever geïntroduceerd in (de aanloop naar) Richtlijn 2006/43/EG (‘Auditrichtlijn’). De introductie van dat begrip was volgens de Europese wetgever noodzakelijk om aanvullende eisen te kunnen stellen aan de wettelijke controle en de governance van ondernemingen die ‘sterker in de kijker lopen en economisch belangrijker zijn’ dan andere ondernemingen. Als gevolg van de implementatie van de Auditrichtlijn in Nederlandse wet- en regelgeving geldt dan ook dat de wettelijke controle van de jaarrekening van OOB’s alleen kan worden verricht door een accountantsorganisatie die over een daartoe strekkende vergunning beschikt (‘OOB-vergunninghouder’). Ook zijn sinds dat moment aanvullende eisen aan de vormgeving van het stelsel van bestuur en toezicht bij OOB’s gesteld, zoals de verplichting tot het instellen van een auditcommissie.6 Bovendien is er ook nog een andere categorie OOB’s, namelijk die als gevolg van de invoering van het (nieuwe) OOB-begrip in Richtlijn 2013/34/EU (‘Jaarrekeningenrichtlijn’) is geïntroduceerd in art. 2:398 lid 7 BW, waarvoor beperkingen in het gebruik van bepaalde vrijstellingen in het jaarrekeningenrecht en aanvullende rapportageverplichtingen gelden.7 De definitie van OOB in de zin van de Wta en die als bedoeld in art. 2:398 lid 7 BW zullen met de aanstaande inwerkingtreding van het Besluit (verder) uit elkaar gaan lopen, omdat de definitie van de OOB in art. 2:398 lid 7 BW – in tegenstelling tot de definitie van de OOB in de zin van de Wta – niet zal worden uitgebreid.
Dit volledige artikel is gepubliceerd in het Tijdschrift voor Jaarrekeningenrecht 2019/4.